Kolejna praca – to replika a właściwie improwizacja tylnej ławy  do samochodu Willys.
Niewiele wiem na temat tych pojazdów a ubolewam, że powoli do tematów moich prac zaczynam podchodzić jak do brył geometrycznych, które należy wykonać. Z jednej strony mnie to niepokoi , bo wagę materiałową i wymiarową przedkładam nad historyczną i emocjonalną. Mogę wszystko powiedzieć na temat danego modelu, detalu – na zasadzie „ co autor miał na myśli” natomiast gdzieś umyka wiedza – ile tego kiedyś wyprodukowano, gdzie, pod jaką sygnaturą itd. No niestety, coś kosztem czegoś. Z drugiej strony trochę się przyznaję, że wiedza techniczna – uzasadniająca funkcjonalność a w efekcie kształt „wyrobu” bardziej mnie pasjonuje, niż jego akademicka historia.
Do samochodów Willys właściwie można już dostać wszystkie zamienniki z gatunkowej stali z małą ilością węgla a dużą ilością ryżu.. Matryce na dalekim wschodzie bezlitośnie tłuką repliki – jakością zbliżone do oryginałów a proponowane ceny powalają rynek małych pracowni rzemieślniczych.  Zatem moja praca jedynie może być lepsza, bo jest „od ręki” – bez konieczności oczekiwania na przesyłkę. Pomijam, że kłopotliwym jest dla mnie wykonanie profesjonalnej matrycy na jedno zamówienie.
Nie ma co się rozpisywać nad zwykłym siedzeniem do samochodu – po prostu: Zwymiarowałem oryginał, zakupiłem blachę i rurki. Tradycyjnie powyginałem rurki bez użycia giętarki. Trochę młotkowania, spawania cięcia – i kilka zmian tej kolejności. Dokładność – do 1 mm , wystarczy. Kolega, który potrzebował ten element zdał się być zadowolony. Zapobiegliwie dałem rurki o grubszych ściankach, co by jakiś lorbas na wyboju nie złamał ławeczki. Dorobiłem również dwie podpórki pod nogi wg. wzoru – no a teraz leczę zakwasy.
Zastanawiam się co mną kieruje przy podejmowaniu się takich wyzwań – czy staropolskie:  „ja nie dam rady !? (…)” czy może chęć sprawdzenia samego siebie czy po prostu to że kolegom trzeba pomagać – myślę, że wszystkiego po trochu.